باید خود را به بیداری زد

قطار ایستاده. یک نفر به شانه‌ام می‌زند تا بیدارم کند. حالتی صمیمی دارد. اما صمیمیت یک آدم غریبه که به دل نمی‌نشیند و آدم بیشتر احساس نا امنی می‌کند که به حریمش تجاوز شده است. دست یک پیرمرد دلسوزانه بیدارم می‌کند. روی صندلی ایستگاه آخر می‌نشینم. تا اطرافم را تشخیص بدهم طول می‌کشد. بعد دستگیرم می‌شود که از خستگی بسیار خوابم برده بود و یادم رفته بود در ایستگاهی که می‌خواستم پیاده بشوم. فحشی می‌دهم. به بخت خود لعنت می‌فرستم.

آخرین مطالب این وبلاگ

مطالب پیشنهادی

آخرین مطالب سایر وبلاگ ها